صبر کوه‏ها هم اندازه دارد
من می‏گویم
و
تو
لبخند می‏زنی.
من می‏ترسم
و این شب آخر را
تا صبح نبودنت
بیدار می‏مانم.
و
تو تا صبح آرام می‏خوابی.
من تا صبح
راه می‏روم، پیچ و تاب می‏خورم، می‏شکنم، جان می‏کنم
و
تو تا صبح در اتاق تاریک و سردت
خواب بهشت می‏بینی.
شاید خواب خانه را
و
شاید خواب اولین قربانی کوهستان را.
صدای تنبور که بیاید
تو رفته‏ای
و
من پیش از آن
قالب تهی کرده‏ام.

میان من و تو
که گاه نزدیک می‏آیی و
گاه از خود دورت می‏کنم
همیشه فاصله‏ای است
به
رنگ آسمان
همیشه سکوتی است
آسمانی
...
و
ستاره‏ها
تنها دلخوشی
منِ تبعید شده از آسمان

پاییز دیگری تمام شد
...

ستاره‏ای امروز در آسمان
تنها مانده بود.
چیزی به طلوع نمانده بود
و
ستاره
هنوز
در آسمان خالی از ابر
می‏درخشید.
شاید
...

قرنها پس از
ذبح عظیم
...
سلام بر ثار خدا
فرزند ثار و پدر ثاری دیگر
و
هنوز
غم تو سنگین است
بر زمین و زمینیان
بر آسمان و اهل آسمان
...

گفتا من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم
گفتم به از ترنجی لیکن به دست نایی
گفتا تو از کجایی کاشفته می‏نمایی
گفتم من آن غریبم از شهر آشنایی
خواجوی کرمانی

چه روح بزرگی می‏خواهد
درک آنچه تو از او می‏طلبی ...
"خداوندا! هر بنده‏ای که در باره من مرتکب عملی شده که تو آن را نهی کرده‏ای
یا در آنچه نهی کرده‏ای پرده حرمت مرا دریده و حق مرا ضایع کرده
اگر درگذشته و یا زنده است و از من حقی بر گردن اوست،
او را در ستمی که بر من روا داشته و اکنون گرینبانگیر اوست،
بیامرز
و از حقی که از من تباه کرده،
عفو نمای.
خدایا اگر در حق من خلافی به جای آورده است،
او را سرزنش مکن.
اگر به سبب آزار من، گناهی بر اوست،
رسوایش مساز.
(...)
آن سان که من از آنان درگذشته‏‏ام،
تو نیز از من درگذر
و آن سان که من در حق آنان دعای خیر کرده‏ام
تو نیز رحمت خود را از من دریغ مدار
تا
هم من
و هم ایشان
به برکت فضل و احسان تو
به سعادت رسیم و رهایی یابیم."
صحیفه سجادیه نیایش سی و نهم

بادی که نمی وزد
سوزی که نمی‏آید
برگهایی که زرد نمی‏شوند
بارانی که نمی بارد... .
پاییـــــــــــــــــــــــز
را از ما دریغ مکن!
آمین!

بگذار این حرفهای نگفته از حنجره‏ای که دیگر از تحملشان به عجز آمده، رهایی یابد!

بگذار تا هوای تازه جای سنگینی این بغض مرگ‏آور را بگیرد!

بگذار آخرین نفسهای انسانی به جان آمده از دردهای بزرگ،

فریادی شود؛

شاید تن رنجورش کمی آرام یابد.

فریـــــــــــــــــــــــــــــــاد!

کاش ناخنهایت را نکشی
بر
جراحتهای تازه دلمه بسته دلی
که
هنوز
از دوست داشتن
نا امید نیست!

تقدیر ناگزیر
بر
پیکر رنجور
و
فرسوده
می‏تازد
بی
آنکه
مهلتی دهد
حتی
برای
التیام تاولها.
و هر بار
جریان درد است
و
داستان همیشگی نامردمی.

چه خوب که ما پیشتر مرده‏ایم ... .

کاش
آسمان
برای همیشه ابری شود
و
دیگر
خورشیدی نتابد.

بی قرار می شوم
دلم می گیرد
و
چشم هایم
آرام آرام
می بارند.
این اشکها
بخاطر توست،
اما
نه.
دروغ می گویم
من
برای خودم بارانی می شوم.

دلم برای
شبهای کمی خنک پاییز
تنگ شده بود
و
برای
بوی باران
و
برای شنیدن آوای
رها شدن قطره‏هایش
روی تن
برگهای نیمه خشک
و
برای
خود پاییز
... .

صدایت صدای همیشگی نسیت
شاید هست
و
من دیگر گوشهایم
صدای همیشگی ات را نمی شنوند.
حتما اشتباه می کنم،
تو هنوز به مهربانی همیشه‏ای.

پاییز آمد،
به آرامی قطره‏هایی که
بی صدا
روی زمین افتادند
- پیش از برگ‏‏‏ها و رقص شان-
پاییز با باران آمد
پاییز با ابر آمد
زمین
تشنه‏تر از همیشه است.

وقتی چنین معترفیم
به بی صبری خویش،
این همه سختی چرا؟؟؟؟

این چندمین شبی است که
می آیی توی آسمان پنجره اتاقم؟
برو
اصلا چرا می آیی تا روبرگرداندنم را ببینی؟
دوست ندارم وقتی
چشم هایم می خوابند
تو تا صبح
به من زل بزنی.
برو.
وقتی آسمان پنجره ام اینقدر خالی است،
تو هم نباش!
برو
و
من را با آسمان تنها بگذار.

بار خدایا
آن گاه که هلال ماه رمضان به محاق می افتد،
گناهان ما محو کن.
چون به سلخ رسد و روزهایش به آخر آید،
جامه شوخگن گناهان از تن ما بیرون کن،
آن سان که چون به سر شود،
ما را از هر خطا پیراسته
و از هر گناه،
پاک ساخته باشی.

صحیفه سجادیه نیایش چهل و چهارم

من
به این همه
تسلیم راضی بودم
و کم کم
رام می شدم.

این همه بی قراری دل
بخاطر نزدیک شدن توست؟

مران مرا
که پناهنده به دامان توام.
مایوسم مکن
و
مهرت را
از من
دریغ مدار.

فکر کردم:
"انگار هیچ وقت مثل این جماعت نمی شوم"
- دوست داری مثل آن ها بودن را؟
- نمی دانم.
-تنهایی را دوست نداری؟
- چرا.
- صد سال هم که بگذرد تو مثل آن ها نمی شوی
خودت هم خوب می دانی
- راست می گویی. خودم هم می دانستم.
و باز فکر کردم صد سال هم بگذرد مثل آن ها نمی شوم.

چه بیاویزم بر آسمان این شهر
روشن تر از این ماه شب چهارده؟
و
چه کم دارد آسمان این شهر
با این همه ستاره چشمک زن؟
و
این پایین
چیزی
نه
خیلی چیزها کم است.
بگذار نگویم
بگذار
محبوس در تنهایی خویش
امشب
به آسمان دلخوش باشم.
این پایین
خیلی چیز ها خوب نیست
این پایین
... .

تاریک است اینجا
هنوز
.
.
.
هنوز.

تو را مي بيند
وقتي چشم هايش را مي بندد
و
برايت
تنبور مي نوازد.
او هر روز صبح
وقتي خورشيد از پشت
کوه هاي بلند
بالا مي آيد
تو را
بر فراز
مي بيند
تو را
ايستاده
مي بيند
همانگونه که می خواهد
همانگونه که هستی.

باز صدای رستگاری
از حنجره تو
تو در آسمان پیچید.
در شبی که فکر می کردم
سیاهی
بر ما غلبه کرده است.
و
همه مردم شهر
بیدار بودند.
بیدار
...

شب ها
خواب آزادی
می بینیم
و
روزها
در
قفس بزرگ خود
بال بال می زنیم.

...
کاش بتوانم حرف بزنم
کاش بتوانم بگویم:
"هرچند کار من از گریه و بی قراری
گذشته است
انتظار معجزه هم ندارم،
انگار
آرام آرام
به این همه درد
عادت کرده ام".
...

تو می رفتی
نه
تو را می بردند

و من
سکوت کرده بودم.
برگشتی در کار نیست
...
من
هنوز سکوتم را نشکسته ام.
گناه بزرگم را
به این همه بهت
به این همه ناباوری
ببخش.
سکوتم
را نمی شکنم
تا اشک ها سرازیر نشوند،
تا اشک هایم را
نبینند.
سکوتم را
ببخش،
هنوز مبهوت این همه
قساوتم.

چه تنها مانده ای!
میان
این همه
تفسیر غلط
از
خودت!
همه
بنام
تو

بی تو اما
بی تو
بی
تو
... .

...
...
گاه
آنقدر حرف
برای گفتن هست
که از گفتن
پشیمان
می شوم
...
...

هیچ صدایی نبود
جز
صدای باران
که
بی مهابا می بارید
و
ناله آرام جوانه ها
بر پیکری خشک.
تاوان رویش
سنگین بود
و
درخت
چاره ای جز سبز شدن
نداشت.

شب کویر
و
بی نهایت ستاره اش
عیدی بهار
به
تو
که
تا سحر
بیدار مانده ای!

شب بود
و
من
در هجوم آن همه احساس ناگهان
سرگردان
و
شاید دیوانه
مانده بودم
میان
آن همه
راستی حرف های شاعری که
همه گفتنی ها را گفته بود:
"من ارچه عاشقم و رند و نامه سیاه / هزار شکر که یاران شهر بی گنهند
مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم / شهان بی کمر و خسروان بی کلهند"
.
.
.
"بود آیا که در میکده ها بگشایند / گره از کار فروبسته ما بگشایند
اگر از بهر دل زاهد خودبین بستند/ دل قوی دار که از بهر خدا بگشایند"
.
.
.
"می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب
چون
نیک
بنگری
همه تزویر
می کنند"
...
آشفته ام
و
هیچ ستاره ای در آسمان نیست!

کاش
این بهار که می آید
تو
بر
چوبه داری
که
جانت
را
ربود،
جوانه بزنی!
کاش
این بهار که می آید
گل های سرخ
نرویند
بر آسفالت شهر!
کاش
این بهار
بهار دیگری باشد.
بهاری
مبارک.

بهار
بهــــــــــــار
بهــــــــــــــــــار
چه نام
باشکوهی!

بهار می آمد
اما
دلم
هنوز
در میان
برگ های هزار رنگ پاییز
و
هوای دلگیرش
گیر کرده بود.
چه خوب
که
بهار برای آمدن
منتظر کسی نمی ماند.

می گویم :
"این جا
همـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه چیز
خوب است".
اما
دیگر
حرف هایم را
باور نکن.
باور نکن که حالم خوب باشد
باور نکن که دلم تنگت نباشد
باور نکن که همه چیز رو به راه باشد.
دیگر دروغ هایم را
باور
نکن.

باشد
تا روزی
بیاید
که
ما را
به نام شما
و
به نام
خدایتان -خدایمان -
سلاخی نکنند.

آمین

اگر
از آسمان
ستاره ببارد
... .

چه شبهای هراسناکی
بر ما
می گذرد:
ماهی که نمی تابد،
ستارگانی که نمی درخشند
و
ابرهایی که نمی بارند.

نگاه تبدار من
به دنبال
مهتاب .
ماه،
پنهان شده
زیر
ابرهای خسته
از نباریدن
و
در
آسمان سرد و تیره شب،
خبری از ستاره ها
نبود.
کاش
پس از ماه ها
بخواب رفته باشند ... .

در آسمان
دعا کردیم
بر ما لباسی
بپوشانی
شایسته
ایمانمان.
نیامده به زمین
تصورآن همه عریانی
لرزاندمان
و
آرزو کردیم
بزرگوارانه
دعایمان را اجابت نکنی.
به زمین که رسیدیم
برف می بارید.

و من با كوششي پر درد
اشكم را نهان كردم
چرا اعدامشان كردند؟
آنان را
براي دشمني با من،
براي دشمني با تو،
براي دشمني با راستي،
اعدام شان كردند...
آنجا شگفت انگيز دنيايي ست،
دروغ و دشمني فرمانروايي مي كند آنجا،
در آنجا حق و انسان و حرفهايي پوچ و بيهوده ست،
در آنجا رهزني آدمكشي خونريزي آزاد است،
و
دست و پاي آزادي ست در زنجير.
عزيزم،
پاك كن از چهره اشكت را،
ز جا برخيز،
تو در من زنده اي،
من در تو،
ما هرگز نمي ميريم.
من و تو با هزاران دگر،
اين راه را دنبال مي گيريم.
از آن ماست پيروزي،
از آن ماست فردا
...
*ببخش شاعر (هوشنگ ابتهاج)
توان پاک کردن این اشک ها در من نیست
و
مدام می پرسم
چرا اعدامشان کردند؟
جوابی
نیست اما
در این تاریکی و ظلمت
هوار
ای داد
ای بیداد
... .

نگران بودم.
در
میان
همه نگرانی ها،
نگرانی نباریدن
ابرها
و
سنگین تر شدن
بغض آسمان
چیز دیگری بود.
نگران آسمان بودم بیشتر
یا
خودم ...
یا
دلم برای
زمین می سوخت،
صادقانه بگویم
نمی دانم.

دلم
هوای
باران کرده بود
اما
.
.
.
آسمان
بنای
باریدن نداشت.

شب بود.
طولانی شده بود.
بازی ستاره ها
انگار تمامی نداشت.
من
اما
خسته
نفس بریده
بی رمق
فقط نگاهشان می کردم
و از سرم گذشت :
"آآآآآآآآآآآآآه
نکند که ..."
خندیدند.
ماه اما
گفت:
شب
همیشگی نیست.
باور کردم
با آنکه
اثری از صبح
در آسمان
نبود.

کاش
دنیا
کمی
مهربان تر
بود.