باز ابر آمده ستاره هایم را قورت داده .باز ستاره هایم قایم شده اند.
باز دلم گرفته ، باز دلم باران می خواهد.امروز ابر ها مثل بغض توی گلویم
خیلی خیلی سنگین اند.

دیشب چشم دوخته بودم به آسمام پر ستاره ی کویر و دلم به اندازه ی تمام دنیا
گرفته بود.آسمان صاف بود وچشم هایم خیس خیس .نمی دانم چرا اینقدر دلم
می گیرد و دلتنگ آسمان می شوم .دیشب همه ی ستاره ها برایم چشمک می زدند.

کاش یکبار فقط یکبار از درد به خود پیچیده بودی
کاش فقط یکبار از درد دندان سائیده بودی
فقط برای این که امروز همدردی ات را باور کنم.

روی لبه ی پشت بام ایستاده بودم که ماه صدایم کرد :این بالا
همه چیز برای آمدن تو آماده است.وستاره ها برایم آواز خواندند.
باید خوش بین بود.از لبه ی بام پایین افتادم .می دیدم که بالا نمی روم
پایین می افتادم و می شنیدم که ستاره ها جیغ می کشیدند.

از آسمان گرد نقره ای می بارید ، فکر کردم ستاره ها خانه تکانی می کنند.
ولی خاک و ناپاکی مال ما زمینی ها بود.این همه گردگیری و خانه تکانی برای
چیست اگر مارا از خاک آفریده اند؟راستی چرا هیچکداممان شبیه خاک نیستیم ؟
شاید آن دم ملکوتی خاک هایمان را تکاند تا ، تا همیشه بگریزیم از هرچه ناپاکی ست.
راستی می گریزیم؟

در شبی سرشار از معجزه ستاره بی آنکه به تو فکر کنم گوش سپرده بودم به
سکوت تیره ی شب .دیگر آسمان بخاطر تو آسمان دوست داشتنی نبود ،آسمان
بی آنکه تو را یادم بیاندازد زیبا بود وشگفت .این را ستاره ها هم فهمیده بودند.

و انگار شب آمده بود برای همیشه بماند .
و انگار قصد رفتن نداشت... و قصد رفتن ندارد انگار.
وصبح می شود بی آنکه ستاره ای بمیرد و ماهی خاموش شود.
حالا فقط خورشید مرده است،.یک نفر فدای شب وستارگانش شده است.