باد سردی می وزد
و تو
بیهوده برای شکستن بغضم
و دیدن اشک هایم
انتظار می کشی.
امید بستن به زمینیان
تا وقتی
آسمان هست
حماقت محض است.

حجم شب
در سکوت کشدار لحظه هایمان
چند برابر شده بود
و
دست هایم خالی بود
و
شانه هایم رنجور تر از آن که
سنگینی ابهام ابرهای سرخ آسمان شب را
تاب بیاورد
... .

"هوا سرد است"
این را می گویم و ملحفه را روی بدن تب دارت می کشم.
تو اشک می ریزی،
چشم های سرخ و ورم کرده ات امشب
همه ستاره ها را فرشتگان کوچک مرگ می بینند.
"امشب ستاره ها سر به سرت می گذارند، جدی نگیر،
مرگ اینقدر ها هم ساده نیست".

شب یخ زده بود
و نه تنها شب، مدتهای مدیدی است که دنیا یخ زده است.
من امروز
با چشمان خودم دیدم که ستاره ها روی یخ نامردی مان سرسره بازی می کردند.
امروز امیدم تنها به نام توست
برای نجات خونهایی که هنوز در رگهای نیمه یخ زده آدم های بنفش
در رسیدن به قلب هستی جان می کنند.
امشب برایمان دعا کن که رستگاری از ما می گریزد.

نمیتوانم به چشم هایت خیره شوم، تحمل نگاه سنگینت از فاصله دور هم برایم ممکن نیست.
پس بی آنکه مجبورم کنی اشک بریزم
بگو
دیشب چه به ستاره ها گفتی
که
چنین سبک درآغوشت گرفتند.

باز قطره های باران
آرام می افتند از صورت ابرها
پایین.
تا آسمان بخشنده است و باران می بارد
امیدی هست
به پاک شدن
به رستگاری
به رسیدن ... .

دلم گرفته بود، از آن دلتنگی هایی که خیلی طول می کشد تا... .

برگ های زرد آویزان یک به یک تکلیفشان معلوم می شد، می افتادند روی زمین
و زیر پاهای خشمگین من خرد می شدند و

من حتی از شنیدن صدای پاییز هم محروم بودم وقتی

بلند بلند از خودم می پرسیدپم "چرا آدم ها اینقدر نفرت انگیزند؟".

باد موهایت را از روی صورتت کنار زد؛
تا آن وقت نمی دانستم پا به پای من گریه می کنی.
صدای ستاره ها می آمد که
به غم های بزرگ من و تو از رنج های کوچک دنیا می خندیدند.

دیگر در سر رویایی نیست
مدت هاست که رویاها برای همیشه ذهنم را ترک گفته اند.
پس از مرگ رویاها، چقدر زمان برای پذیرفتن تلخی های دنیا
نیاز است؟
_ ... .

می خواستم بگویم:
...
چه فایده وقتی گوشی برای شنیدن نیست!
دنیا خیلی وقت است که با گوش های بسته خوابیده است.

همه خوابیده اند
جز من و دردهایم
که تاصبح بربالین ستاره هایی
که در لحاف ابر آرمیده اند، نگهبانی می دهیم
تا صبح برآید...
انگار که صبحی در کار نیست
این را دردهایم می گویند
اما
من هنوز به برآمدن خورشید
امیدوارم.

چقدر دلم می خواهد امشب آواز بخوانم
بلند، آنقدر بلند که ستاره های خواب آلود
سر از زیر ملحفه ابر بیرون آرند.
کسی چه میداند
شاید
باران هم با من هم آوا شود
"ما را رهااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا کنید در این رنج بی حساااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااب"
... .

دیشب جمع کردن ستاره های چشمانت خیلی وقتم را گرفت

شب غم انگیزی بود

گریه های بی صدای تو و

گونه های خیس من... .

تو مطمئني كه
آنهمه ستاره جز براي تو آفريده نشده است
و باز از آسمان ستاره چيده اي
من باز
ستاره ها را
به آسمان باز ميگردانم
ستاره ها سهم آسمان اند !

شب بود
از همان شب هاي تاريكي كه جز برق چشمانت
نمي ديدم
و جز ضرب آهنگ سكوت نمي شنيدم.
شب بود
از همان شب هاي تاريكي كه جز برق اشك هايم
هيچ نمي ديدي
و جز صداي فريادت چيزي نمي شنيدي
شب بود ... .

_ فرياد بزن
اين را تو مي گويي
و من مچاله شده در درد
دندانهايم را آنقدر روي زبانم فشار مي دهم
تا مزه تلخ و شور خون
دهانم را بگشايد.
وقتي درد با فرياد از دهانم بيرون مي جهد
تازه ميفهمم صبوري انگار نتيجه اي جز نابودي ما ندارد.

اولين حضور ابرهاي پاييزي
را
در خاطر باد
به ياد بسپار
و
چشم انتظاري
ستاره هاي پنهان شده
در
تيرگي ابرهاي پر باران
را
تجربه كن ...
پاييز واقعيت مبارك

امشب ، در شب قدر نشناسي مردمان
تمام ستاره هايم،
تمام روشنايي آسمان تاريك اين دنيا،
نذر سلامت فرق شكافته
مولا.

ديشب خواب ديدم كه ستاره هايم
در تاريكي شب گم شده اند و من
با چشمهاي خيس
تمام ابرها را زير رو مي كنم.
امشب اما
آسمان از
نورهاي كوچك ستاره ها لبريز است.

عجيب است كه سكوت شب هيچگاه با
صداي خنده هاي معصوم ستاره ها
نمي شكند.

چشمانم را به نقره ای آسمان شب می دوزم
و
به سکوت ستاره ها گوش می سپارم...

چشمهای قرمزم می سوزد، انگار خسته است
اما
فکر فردا
خواب از سرم میپراند.
امشب شما برای چشمهای خسته ام
لالایی باران و مهتاب بخوانید.

هوا کمی خنک تر شده است

این را وقتی فهمیدم که ستاره هایم بی روکشی از ابرهای آسمان

خوابشان نمیبرد...

کاش بیایی

خیلی زود
دیگر تحمل غروب های دلگیر سخت است
شاید سخت تر از تنهایی تو نباشد، اما سخت است
دیگر روشنایی ستاره ها این شب های تار را کفایت نمی کند
کاش بیایی به حرمت آنچه می گویند نامش انتظار است و تحملش
کمرشکن.
تمام ستاره هایم نذر آمدنت

دو سال گذشته است. دوباره می نویسم.
برای ستاره های آسمان.
هرچند که حوصله آسمان بی ابر را ندارم...
هرچند که دلم همیشه ابر را با ستاره می خواهد.