ستاره چشم هایش را بسته بود. صدایش کردم جواب نداد.
ترسیدم وبلند تر صدایش کردم ،بی جواب ماند صدایم.
فریاد زدم واشک آمد روی گونه هایم.خندید و چشم باز کرد:
_ تو هنوز از مرگ می ترسی؟
و من فقط از تنهایی می ترسیدم.

چشم هایت را ببند برایت خواب آورده ام
خوابی که فقط من و تو می دانیم چقدر ستاره دارد .
چشم هایت را ببند برایت لالایی بخوانم.
چشم هایت را ببند...

کاش می آمدی و من برای آمدنت اسفند دود می کردم .
کاش می آمدی ومن برای استقبالت تمام راه را می دویدم.
کاش می آمدی وانتظار تمام می شد.
کاش اصلا نرفته بودی...

من مانده ام وچشم های ملتهبی که هیچ چیز جز اشک نمی داند.

کجایی ستاره ؟

.ستاره ها پشت ابر خوابیده بودند و دلم باران می خواست

...کاش برایم بارانی بیاوری که بوی سکوت بدهد

این روزها که غم آمده است و همسایه ام شده است

تنها دلخوشی ام سر شماری شبانه ی ستاره هایی است

. که مرا یاد تو می اندازد

شاعر یادت بخیر:شب کنارم خیمه زد اندوه ماند

آفتابم باز پشت کوه ماند

درد ها امشب فراموشم کنید

. باد های مرگ خاموشم کنید

در اين شب هاي پر از دلتنگي ماه هم بي صدا مي آيد مهمان شب زنده داريمان مي شود

هم ماه،هم عكس لرزان افتاده روي اشك هاي حوض

ديشب ستاره هايم پشت ابرهاي ضخيم خواب مي ديدند

ومن گوشم پر لالايي باران چشم هايم پراز دعاهاي خيس

خواب ستاره مي ديدم

ديشب كه هزيان هاي تب آلودم فرياد مي شد و از گلويم بيرون مي ريخت
ديشب كه فرياد مي زدم و لالايي گدايي مي كردم باد صدايم را برد پيش صورت هاي گرفته ي پشت پنجره كه فرياد مي زدند :خفه كنيد اين ديوانه راو من فقط از شما لالايي مي خواستم تا يك شب آرام وبي درد بخوابم.وشايد انتظار زيادي بود