خیلی خسته ام

کاش اشک مهلت می داد تا ...

تا بپرسم

وقتی می گویی "از سنگ باشید یا از آهن"

یادت هست 

 که 

مرا از گوشت و پوست و استخوان آفریدی 

و

بیش از هر چیز از روح؟

کاش اشک مهلت می داد 

تا 

...

هوا خوب بود
که
به یادم آمدی.
ابر بزرگ و خاکستری آسمان
مرا به یادت انداخت.
ببخش که به سادگی یک
گناه
از یادم می روی.
اما
به همان سادگی
با ابری که دلتنگ باریدن است،
با نسیمی سرخوش وزیدن
و
با قطره هایی که بوی آسمان می دهند،
به یادم می آیی ...
من
_تشنه ای با سبوی آب در دست_

از تمام آفریدگانت
تو را
و
از تو،
تو را می طلبم؛
بی تو،
با قلبی به امید تو
و
با سوالی بی جواب:
"چه کرده ای با من؟"

وقتی به بینهایت آسمان
خیره می شوی
چیزهای کوچک زمین را به دست باد بسپار.
حالا به ستاره ها بگو
چقدر بزرگی؟
و با تمام
بزرگی ات فریاد بکش.
فریاد بکش.
پس چرا ستاره ها صدایی نمی شنوند؟

چشمان خسته ام

تا ابد 

به آسمان تیره شب

خیره خواهد ماند، 

به امید یافتن ستاره ای 

در قحطی نور.

 

شب دیگری می آید.
در سر سرگردانت چه می گذرد؟
دل بسپار به آسمان.
وقتی آدم ها تنهایت می گذارند، دل بکن از این زمین
و به یاری ستاره ها دل بسپار
خدا همه آن ها را برای تو آفریده است.
این را دلم می گوید.
شب های سرگردانی بسیاری را
سر بر شانه ستاره ها
اشک ریخته ام.

باز روز دیگری تمام می شود
و
باز
شب می آید با تمام ستارگانش.
من از ستاره های تب دار می پرسم:
"چند شب دیگر تا حادثه مانده است؟"
و
شرم آسمان پاسخ مرا با
سکوت
می دهد ... .

سلام بر تو، ای مظلوم فرزند مظلوم

سلام بر تو، ای معصوم فرزند معصوم

سلام بر تو، ای شهید فرزند شهید

سلام بر تو و ذبح عظیم تو، آنگاه که خداوند اراده کرد تو را و خاندان تو را به خون غلتیده ببیند.

سلام بر تو که هیچ پیامبری چون تو به شایستگی ذبح عظیم نایل نیامد.

سلام بر تو و بر معصومیت تو و خاندانت

سلام بر تو و بر فرشتگان حلقه زده بر مزارت

که رنج و مصیبت تو بسیار عظیم است بر ما، بر زمین و زمینیان

و بر آسمان

و

اهل آسمان... .