مرغ سحر ناله سر مکن
دید گان خسته، تر مکن
ما ز آه و ناله خسته ایم
.
.
عمر مانده را چنین هدر مکن
ناله سر مکن ناله سر مکن
.
.
.
ظلم ظالمان همیشه هست
جرم مجرمان همیشه هست
مکر روبهان همیشه هست
بر دهان ظالمان بزن
از گناهشان گذر مکن
ناله سر مکن

*شعر از من نیست، اما حرف من است، حرف های ماست.

باران آمد
و
برگ های خشک
بی صدا
زیر
گامهایت
له شدند.

چه زود بزرگ شدی ،

چه کوتاه زندگی کردی

اما

بزرگ

و

سربلند

با

نگاهی

همیشه نگران

نگران کوه های بلند،

رفتی.

شاید

ایستاده مردن

تنها برازنده

ابهت تو بود.

و

بیچاره ما

و

دل های کوچکمان

که

مدام

با دردهایی این چنین،

بزرگ

و

بزرگتر

می شود.

و

.

.

.

و

درد می کشد... .

خود را

به دست خنک پاییز

می سپارم

تا

بخشکاند

و

سپس

.

.

.

برویاند.

شاید

اینبار

... .

"فکر می کنی چند سال دیگر
باید بگذرد
تا من
زندگی میان
دروغ و ناراستی
را
یاد بگیرم؟"
می پرسم
و
چشم می دوزم به آسمان
تا پاسخم را
بدهی ... .