چه زود بزرگ شدی ،
چه کوتاه زندگی کردی
اما
بزرگ
و
سربلند
با
نگاهی
همیشه نگران
نگران کوه های بلند،
رفتی.
شاید
ایستاده مردن
تنها برازنده
ابهت تو بود.
و
بیچاره ما
و
دل های کوچکمان
که
مدام
با دردهایی این چنین،
بزرگ
و
بزرگتر
می شود.
و
.
.
.
و
درد می کشد... .
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire