ماه امشب از آن ماست
بزرگترین شب چراغ آسمان
در
روزگار تیره مان
...



خداحافظ
شاید برای مدتی
شاید برای
...

من اینجا را با همه تنهایی
تاریکی و
سکوتش
دوســـــــــــــــــــــــــــــــت دارم.

برف باریده است
بی صدا
و
در سکوت محض
...

تو باز می روی

تو را باز می برند

دیگر نه ناله است

نه وحشت

نه ترس

من استوار تر شده ام

...

باید بهایش را

پرداخت

...

شاید فردا نوبت من باشد

چشم هایم را می بندم
تا
خواب تو را ببینم.
چشم هایم را می‏بندم
اما
دیگر حتی
صورتت را
به یاد نمی آورم

...

چهار سال از اولین پست این وبلاگ گذشت
...

آرامش؛
قحطی در شهر من
و
فراوانی در جزیره.
دریا؛
رویای شهر من
و
سرشاری جزیره
آسمان؛
آلودگی شهر من
و
پاکی جزیره.

صبر کوه‏ها هم اندازه دارد
من می‏گویم
و
تو
لبخند می‏زنی.
من می‏ترسم
و این شب آخر را
تا صبح نبودنت
بیدار می‏مانم.
و
تو تا صبح آرام می‏خوابی.
من تا صبح
راه می‏روم، پیچ و تاب می‏خورم، می‏شکنم، جان می‏کنم
و
تو تا صبح در اتاق تاریک و سردت
خواب بهشت می‏بینی.
شاید خواب خانه را
و
شاید خواب اولین قربانی کوهستان را.
صدای تنبور که بیاید
تو رفته‏ای
و
من پیش از آن
قالب تهی کرده‏ام.

میان من و تو
که گاه نزدیک می‏آیی و
گاه از خود دورت می‏کنم
همیشه فاصله‏ای است
به
رنگ آسمان
همیشه سکوتی است
آسمانی
...
و
ستاره‏ها
تنها دلخوشی
منِ تبعید شده از آسمان

پاییز دیگری تمام شد
...

ستاره‏ای امروز در آسمان
تنها مانده بود.
چیزی به طلوع نمانده بود
و
ستاره
هنوز
در آسمان خالی از ابر
می‏درخشید.
شاید
...

قرنها پس از
ذبح عظیم
...
سلام بر ثار خدا
فرزند ثار و پدر ثاری دیگر
و
هنوز
غم تو سنگین است
بر زمین و زمینیان
بر آسمان و اهل آسمان
...

گفتا من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم
گفتم به از ترنجی لیکن به دست نایی
گفتا تو از کجایی کاشفته می‏نمایی
گفتم من آن غریبم از شهر آشنایی
خواجوی کرمانی

چه روح بزرگی می‏خواهد
درک آنچه تو از او می‏طلبی ...
"خداوندا! هر بنده‏ای که در باره من مرتکب عملی شده که تو آن را نهی کرده‏ای
یا در آنچه نهی کرده‏ای پرده حرمت مرا دریده و حق مرا ضایع کرده
اگر درگذشته و یا زنده است و از من حقی بر گردن اوست،
او را در ستمی که بر من روا داشته و اکنون گرینبانگیر اوست،
بیامرز
و از حقی که از من تباه کرده،
عفو نمای.
خدایا اگر در حق من خلافی به جای آورده است،
او را سرزنش مکن.
اگر به سبب آزار من، گناهی بر اوست،
رسوایش مساز.
(...)
آن سان که من از آنان درگذشته‏‏ام،
تو نیز از من درگذر
و آن سان که من در حق آنان دعای خیر کرده‏ام
تو نیز رحمت خود را از من دریغ مدار
تا
هم من
و هم ایشان
به برکت فضل و احسان تو
به سعادت رسیم و رهایی یابیم."
صحیفه سجادیه نیایش سی و نهم

بادی که نمی وزد
سوزی که نمی‏آید
برگهایی که زرد نمی‏شوند
بارانی که نمی بارد... .
پاییـــــــــــــــــــــــز
را از ما دریغ مکن!
آمین!

بگذار این حرفهای نگفته از حنجره‏ای که دیگر از تحملشان به عجز آمده، رهایی یابد!

بگذار تا هوای تازه جای سنگینی این بغض مرگ‏آور را بگیرد!

بگذار آخرین نفسهای انسانی به جان آمده از دردهای بزرگ،

فریادی شود؛

شاید تن رنجورش کمی آرام یابد.

فریـــــــــــــــــــــــــــــــاد!

کاش ناخنهایت را نکشی
بر
جراحتهای تازه دلمه بسته دلی
که
هنوز
از دوست داشتن
نا امید نیست!

تقدیر ناگزیر
بر
پیکر رنجور
و
فرسوده
می‏تازد
بی
آنکه
مهلتی دهد
حتی
برای
التیام تاولها.
و هر بار
جریان درد است
و
داستان همیشگی نامردمی.

چه خوب که ما پیشتر مرده‏ایم ... .

کاش
آسمان
برای همیشه ابری شود
و
دیگر
خورشیدی نتابد.

بی قرار می شوم
دلم می گیرد
و
چشم هایم
آرام آرام
می بارند.
این اشکها
بخاطر توست،
اما
نه.
دروغ می گویم
من
برای خودم بارانی می شوم.

دلم برای
شبهای کمی خنک پاییز
تنگ شده بود
و
برای
بوی باران
و
برای شنیدن آوای
رها شدن قطره‏هایش
روی تن
برگهای نیمه خشک
و
برای
خود پاییز
... .