دشت غرق در سکوت، با چشم های بسته اش انگار خواب تو را می بیند....

سلام
تولدتان هم مبارك. غم اين روزهاي تار و شب هاي
بي ستاره به شادي اميد آمدنت در. اين چراغ ها نذر شب هاي روشنت
اين شربت و شيريني هم نذر سلامتي ات .شب زنده دار زيباترين شب
اين عالم .

اسمت را بگو تا بگويم كدام ستاره را خدا براي تو آفريد .
و من اينجا شب تا صبح هواي ستاره ات را دارم.

انگار قرار بود همه چيز تمام شود. اگر ستاره آن شب جيغ نمي زد من براي هميشه
رفته بودم. قبول داري كه سقوط مرگ دردناكي ست؟

امشب زير اين آسمان ستاره باران قسم مي خورم اگر ستاره ها خلق نمي شدند،
محال بود خدا آسمان شب را در سياهي موهومش خلق كند. هميشه روشنايي هست حتي اگر كورسويي نا اميد كننده باشد، حتي اگر تنها يك ستاره باشد.

امشب دلم می خواهد تمام صبوری این سالهای سکوت را فریاد بزنم.
امشب حتی اگر تمام ستاره ها آمده باشند ، حتی اگر ماه کامل باشد فرقی نمی کند .
امشب من فریاد می زنم . باید این ابر های آرمیده بر بالش نرم بی خیالی بدانند : من
در تمام سال هایی که به حماقتم خندیده اند، دانسته سکوت کرده ام .

امروز خودم را و تو را به یاد آوردم . که زیر غبار غلیظ همیشه مدفون شده بودیم .
کاش فراموش نمی کردم یا لااقل به یاد نمی آوردم.

_باید درخت باشی، تشنه باشی تا بفهمی باران یعنی...
_درخت شدم و روزها آب ننوشیدم ،وفهمیدم باران یعنی...

آنقدر سکوت است که دلم برای صدایم هم تنگ شده .
سر آسمان فریاد می زنم ، برای تشنگی ام باران می فرستد،
برای تنهایی ام ماه و برای تاریکی ام ستاره.

نمی دانم چرا یک لحظه این دنیای عجیب و غریب آرام نمی گیرد.
چرا مدام تکانم می دهد ؟ پس کی وقت خواب است؟

چشم هایت را ببند ،آرزو کن و بگو کدام ستاره چشمک می زند.
چشم هایت را می بندی، از پشت پلک هایت می بینم که آرزو میکنی
و می گویی : پنجمی از سمتی که تو می شماری.
_یک، دو ، سه، چهار، ... پنج . آرزویت براورده شد و من می روم .

کاش همیشه اینقدر باران ببارد و ما بی آنکه لحظه ای به چتر بیاندیشیم
آغوش باز کنیم برای قطره هایی که فقط برای ما ، فقط برای ما از راه
دور آمده اند و با خود بوی ابر و آسمان و ستاره آورده اند.

شب بود و سکوت و ستاره و سایه ی ابر بر روشنایی مهتاب ومن و تو
که هیچ نگفته بودیم و هیچ نشنیده بودیم جز سکوت محض و چه ناگفته ها که
نشنیدیم در سکوت منتظر چشم هایمان...

چشم می گذارم به دیوار کاهگلی حیاط و می شمارم .همه ی ستاره ها قایم می شوند ومن به دنبالشان از روی درخت و خاک باغچه و پشت پشه بند برشان می دارم و به آسمان باز می گردانم، وقتی فکر می کنم برنده شده ام صدای خنده ی ستاره هایی که در حوض افتاده اند را می شنوم . ستاره های خیس فریاد می زنند: بازنده باید دوباره چشم بگذارد...

باز ابر آمده ستاره هایم را قورت داده .باز ستاره هایم قایم شده اند.
باز دلم گرفته ، باز دلم باران می خواهد.امروز ابر ها مثل بغض توی گلویم
خیلی خیلی سنگین اند.

دیشب چشم دوخته بودم به آسمام پر ستاره ی کویر و دلم به اندازه ی تمام دنیا
گرفته بود.آسمان صاف بود وچشم هایم خیس خیس .نمی دانم چرا اینقدر دلم
می گیرد و دلتنگ آسمان می شوم .دیشب همه ی ستاره ها برایم چشمک می زدند.

کاش یکبار فقط یکبار از درد به خود پیچیده بودی
کاش فقط یکبار از درد دندان سائیده بودی
فقط برای این که امروز همدردی ات را باور کنم.

روی لبه ی پشت بام ایستاده بودم که ماه صدایم کرد :این بالا
همه چیز برای آمدن تو آماده است.وستاره ها برایم آواز خواندند.
باید خوش بین بود.از لبه ی بام پایین افتادم .می دیدم که بالا نمی روم
پایین می افتادم و می شنیدم که ستاره ها جیغ می کشیدند.

از آسمان گرد نقره ای می بارید ، فکر کردم ستاره ها خانه تکانی می کنند.
ولی خاک و ناپاکی مال ما زمینی ها بود.این همه گردگیری و خانه تکانی برای
چیست اگر مارا از خاک آفریده اند؟راستی چرا هیچکداممان شبیه خاک نیستیم ؟
شاید آن دم ملکوتی خاک هایمان را تکاند تا ، تا همیشه بگریزیم از هرچه ناپاکی ست.
راستی می گریزیم؟

در شبی سرشار از معجزه ستاره بی آنکه به تو فکر کنم گوش سپرده بودم به
سکوت تیره ی شب .دیگر آسمان بخاطر تو آسمان دوست داشتنی نبود ،آسمان
بی آنکه تو را یادم بیاندازد زیبا بود وشگفت .این را ستاره ها هم فهمیده بودند.

و انگار شب آمده بود برای همیشه بماند .
و انگار قصد رفتن نداشت... و قصد رفتن ندارد انگار.
وصبح می شود بی آنکه ستاره ای بمیرد و ماهی خاموش شود.
حالا فقط خورشید مرده است،.یک نفر فدای شب وستارگانش شده است.

ستاره چشم هایش را بسته بود. صدایش کردم جواب نداد.
ترسیدم وبلند تر صدایش کردم ،بی جواب ماند صدایم.
فریاد زدم واشک آمد روی گونه هایم.خندید و چشم باز کرد:
_ تو هنوز از مرگ می ترسی؟
و من فقط از تنهایی می ترسیدم.

چشم هایت را ببند برایت خواب آورده ام
خوابی که فقط من و تو می دانیم چقدر ستاره دارد .
چشم هایت را ببند برایت لالایی بخوانم.
چشم هایت را ببند...

کاش می آمدی و من برای آمدنت اسفند دود می کردم .
کاش می آمدی ومن برای استقبالت تمام راه را می دویدم.
کاش می آمدی وانتظار تمام می شد.
کاش اصلا نرفته بودی...

من مانده ام وچشم های ملتهبی که هیچ چیز جز اشک نمی داند.

کجایی ستاره ؟

.ستاره ها پشت ابر خوابیده بودند و دلم باران می خواست

...کاش برایم بارانی بیاوری که بوی سکوت بدهد

این روزها که غم آمده است و همسایه ام شده است

تنها دلخوشی ام سر شماری شبانه ی ستاره هایی است

. که مرا یاد تو می اندازد

شاعر یادت بخیر:شب کنارم خیمه زد اندوه ماند

آفتابم باز پشت کوه ماند

درد ها امشب فراموشم کنید

. باد های مرگ خاموشم کنید

در اين شب هاي پر از دلتنگي ماه هم بي صدا مي آيد مهمان شب زنده داريمان مي شود

هم ماه،هم عكس لرزان افتاده روي اشك هاي حوض

ديشب ستاره هايم پشت ابرهاي ضخيم خواب مي ديدند

ومن گوشم پر لالايي باران چشم هايم پراز دعاهاي خيس

خواب ستاره مي ديدم

ديشب كه هزيان هاي تب آلودم فرياد مي شد و از گلويم بيرون مي ريخت
ديشب كه فرياد مي زدم و لالايي گدايي مي كردم باد صدايم را برد پيش صورت هاي گرفته ي پشت پنجره كه فرياد مي زدند :خفه كنيد اين ديوانه راو من فقط از شما لالايي مي خواستم تا يك شب آرام وبي درد بخوابم.وشايد انتظار زيادي بود

دیشب صدای خنده ی شان بیدارم کرد .بازی قشنگی بود . مترسک مشت مشت ستاره توی جیب های گشادش می ریخیت، وستاره هااز سوراخ های جیبش دوباره به آسمان می گریختند ونه بازی تمام میشد ، نه شب ونه کودکی شان

کجای این شب تیره
بیاویزم
قبای ژنده ی خود را؟!؟